مشخصات فنی

یک کشتی Q-Max طولی حدود 345 متر، عرضی در حدود 53.8 متر و ارتفاعی برابر با 34.7 متر دارد. آبخور این شناور تقریباً 12 متر است. ظرفیت این کشتی چیزی حدود 266000 متر مکعب معادل با 9400000 فوت مکعب است که میتواند 161.994.000 مترمکعب گاز طبیعی حمل کند. نیروی محرکه این شناور بوسیله دو موتور دیزلی با دور پایین تأمین می‌گردد که ادعا شده این موتورها نسبت به موتورهای توربین بخار قدیم، کارآمدتر و با محیط زیست سازگارترند. کشتی‌های Q-Max به یک سیستم مایع کننده (on-board re-liquefaction system) مجهز شده‌اند تا بخارهای حاصل از گاز را دوباره به مایع تبدیل کرده و به مخازن LNG بازگردانند. این سیستم اجازه می‌دهد تا شناور، حداقل اتلاف گاز را داشته باشد که این اتلاف، هم ضرر اقتصادی دارد و هم زیست محیطی. به طور کلی، کشتی Q-Max حدود 40٪ نسبت به سایر شناورهای رایج حامل گاز مایع طبیعی، نیاز به انرژی دارد و طبیعتاً به همان نسبت انتشار کربن کمتری خواهد داشت.

تاریخچه

کشتی Q-Max اولین بار در سال 2005 سفارش داده شد. کمپانی‌های سامسونگ و دوو متصدی ساخت این شناورها شدند. اولین کشتی Q-Max در نوامبر 2007 به داک خشک انداخته شد. مراسم نامگذاری در 11 جولای 2008 در کارخانه کشتی‌سازی سامسونگ واقع در جزیره Geoje کره جنوبی برپا شد. معروف است قبل از مراسم نامگذاری شناور به نام Mozah نام دیگری تحت عنوان Hull 1675 برای آن انتخاب شده بود. این نام بر اساس نام مالک کشتی، موزه، دختر ناصر بن عبدالله المسند بود. Mozah در 29 سپتامبر 2008 تحویل داده شد. موسسه لویدز رجیستر کار طبقه‌بندی این شناور را به عهده داشت. نخستین سفر کشتی Q-Max توسط خود موزه در 11 ژانويه 2009 صورت گرفت که 266.000 متر مکعب گاز مایع طبیعی را به ترمینال BBG واقع در بندر بیلبائو رساند.

کشتی‌های Q-Max توسط شرکت حمل گاز قطر (Nakilat) اداره می‌شوند و به اجاره شرکت‌های تولید گاز مایع طبیعی از جمله Qatargas و RasGas درآمده‌اند. در مجموع قراردادها، ساخت 14 کشتی Q-Max ذکر شده است