•پيشينه
منطقي است كه فرض كنيم دزدي دريايي از وقتی که مردم از اقیانوس ها به عنوان مسیرهای تجاری استفاده می نمودند وجود داشته است، اما قدیمی ترین نمونه های مستند دزدی های دریایی مربوط به ساحل نشيناني است که در قرن سیزدهم پیش از میلاد، دریای اژه و شرق مدیترانه و مصر را مورد تهدید قرار داده بودند. در عصر باستان ايليريان ها و تري هينان ها به علاوه يونانيان و رميان به عنوان دزدان دريايي شناخته مي شدند. جزيره لمون (Lemnos)مدت طولاني در برابر سلطه يونانيها پايداري كرد و به عنوان لنگرگاه امني براي Thracian ها شد به نظر فينيقيان نيز گاهي در طول سفرهايشان مبادرت به دزدي دريايي كرده و دختران و پسران را براي فروش به عنوان برده مي ربودند.
در قرن سوم پيش از ميلاد، دزدان دریایی به الیمپوس( شهری در آناتولیا ) حمله كردندو منجر به فقر و بدبختي شدند. در میان مردم باستان كه مبادرت به دزدي دریایی مي كردند، بومیان ایلیریا (Illyrian ) ساكن در غرب شبه جزیره بالکان مشهور بودند. تهاجمات دائمي ايليرياها به دریای آدرياتيك منجر به جنگ هاي زيادي با دولت رم شد. اين كشمكش ها پايان نيافت تا اينكه در سال 168 قبل از ميلاد، رم سرانجام ايليريا را تصرف كرده و با الحاق آن به عنوان يكي از ايالت هاي خود به اين مسئله خاتمه داد.
در طول قرن یکم پیش از میلاد دزدان دریایی مستقر در امتداد سواحل آناتولی تجارت امپراتوري رم را در مديترانه شرقي مورد تهدید قرار مي دادند. در سفر دریایی از میان دریای اژه در 75 سال قبل از میلاد، ژولیوس سزار (Julius Caesar ) توسط دزدان دریایی سیلیسی(Cilician) ربوده شد و آن ها او را در جزیره دور افتاده فارماکوسا زندانی کردند. او در زندان ماند تا زماني كه دزدان دريايي در ازاي آزادي او درخواست طلا كردند و با پرداخت شدن آن او را آزاد کردند. سزار بلافاصله ناوگاني تشكيل داد و آنها را تعقيب كرد و معدوم ساخت.
سرانجام مجلس سنا در 67 قبل از میلاد تصميم گرفت بطور جدي با دزدي دريايي برخورد و سردار رمي پمپئي بعد از سه ماه جنگ و ستيز، خطر و تهديد مزبور را فرونشاند. در اوايل سال 258 بعد از ميلاد ناوگان Gothic-Herulic شهرهای ساحلی دریای سیاه و دریای مارمارا مورد غارت و چپاول قرار داد. سواحل درياي اژه نيز چند سال بعد به همين شكل خسارت ديد. در سال 264 میلادی، گُت ها به Galatia و کاپادوسیا رسيدند و دزدان دریایی گُتی (Gothic) در قبرس و جزیره کرت مستقر شدند. در این حملات گُتها غنائم جنگی هنگفتی بدست آوردند و هزاران نفر را به اسارت گرفتند .
در 286 بعد از ميلاد، كراسوس يا کارازیوس سردار رمي، فرماندار نظامي منطقه گال جهت فرماندهي بریتانیا منصوب شد و مسئولیت یافت تا دزدان دریایی ساکسون (Saxon) و فرانکیش (Frankish)را كه به سواحل گل بلژیک و آرموریکا (Belgic Gaul & Armorica ) حمله كرده بودند، نابود سازد .
در ایالت رمي بریتانیا، سنت پاتریک (Saint Patrik) توسط دزدان دریایی ایرلندی دستگیر و به بردگی و اسارت برده شد.
بزودي جنگجويان جزایر پلینزی (Polynesian) به دهکده ها و دهستان های کنار دریا و حاشیه رودخانه هجوم بردند. آنها از دریا برای تاکتیک های جنگ و گریز خودشان استفاده مي نمودند(در صورتيكه جنگ مطابق ميل آنها پيش نمي رفت مکان ایمني براي عقب نشینی بود).

•قرون وسطی تا قرن نوزدهم
شناخته شده ترين و گسترده ترین دزدان دریایی در اروپای قرون وسطایی، وایکینگ ها، جنگجويان و غارتگران اهل اسکاندیناوی بودند كه در عصر وايكينگ ها و در ابتداي قرون وسطي طي سال هاي 783 تا 1066 ميلادي دزدي مي كردند. آنها به سواحل، رودخانه ها و شهرهای درون مرزی همه اروپای غربی تا مرز سویل(بندري در جنوب غربي اسپانيا) در سال 844 میلادی حمله مي كردند آنها حتي به سواحل آفريقا و ايتاليا و همچنين به كليه سواحل دریای بالیتک و سواحل بالادست رودخانه هاي اروپاي شرقي تا درياي سياه و پارس(ايران) حمله مي كردند. عدم وجود قدرت مركزي در سراسر اروپا در طول قرون وسطی منجر به افزايش دزدي دریایی در قاره اروپا شد.
در خلال اين سالها دزدان دريايي عرب نيز در مديترانه حضور يافتند. در اواخر قرن 9 ميلادي مناطق امني براي دزدان دريايي عرب در طول سواحل جنوبي فرانسه و شمالي ايتاليا ايجاد شد. در سال 846 اين دزدان به رم حمله كرده و خساراتي را به واتيكان وارد ساختند. در سال 911 اسقف شهر نارباون قادر نبود از رم به فرانسه بازگردد زيرا اين دزدان از فركسينت كليه مسيرها را در كوههاي آلپ كنترل مي كردند. دزدان دريايي عرب در قرن دهم ميلادي از جزاير بليريك (گروه كوچكي از جزاير مديترانه كه در سواحل شرقي اسپانيا واقع است )اداره مي كردند از سال 824 تا 961 دزدان دريايي عرب مستقر در جزيره كرت كل مديترانه را محل تاخت و تاز خود كرده بودند. در قرن 14 هجوم دزدان دريايي مسلمان، دوك ونيزي جزيره كرت را مجبور ساخت از ونيز بخواهد ناوگانش را به منظور حفاظت مداوم در آنجا نگاه دارد.
بعد از یورش و هجوم اسلاوی های شبه جزیره بالکان در قرن های پنجم و ششم، یک طایفه از اسلاوی در سرزمین پاگانیا بین دالمایتا و زاچلومیا در نیمه اول قرن هفتم ساكن شدند. این اسلاوها عادات دزدان دريايي ایلیریايي قدیم را دوباره زنده كردند و اغلب به دریایی آدریاتیک یورش می بردند. حدود سال 642 میلادی، آن ها به جنوب ایتالیا حمله کردند و به سیپانتو واقع در بندر ونتو یورش بردند. حملات آن ها در آدریاتیک سریعاً افزایش یافت، تا جائيكه که سرتاسر دریا برای مسافرت نا امن شد.
نارنتينه ها(Narentines)، با استفاده از حضور نيروي دريايي ونيزي در خارج از كشور، آزادي بيشتري در تهاجمات خود بدست آورد، تا جایی كه در سالهاي 827-882 در آب های سیسیل(Sicily) اقدام به عملیات هاي جنگی مي كردند. به محض بازگشت ناوگان ونيز به آدرياتيك، نارنتينه ها بطور موقت عادات خود را دوباره ترك كردند و حتی عهد نامه ایی را در ونیز امضا کردند و و رهبر غیر مسیحی اسلاویایی خود را طبق دین مسیح غسل تعمید دادند. در سال هاي 834 و 835 میلادی دزدان دريايي نرت وا عهد نامه را نقض کردند و مجدداً به بازرگانان ونيزي که از بنونتو برگشته بودند حمله کردند. همه تلاش های نيروي دريایی ونیز برای مجازات Marians در سال هاي 839 و 840 با شكست مواجه شد. بعدها آنها همراه با اعراب حملات بيشتري به ونيز كردند. در سال 846 میلادی، نارنتینه ها از ونيز شکست خوردند و به شهر خود كُرل حمله ور شدند و اموال آنجا را به غارت بردند. در اواسط مارس سال 870 میلادی آنها ماموران مخفی رمی را که از انجمن کلیسا در استانبول(قسطنطنيه) بازمي گشتند، ربودند. اين كار باعث شد ارتش رم شرقي( بيزانتيوم) با آنها بجنگد كه در نهايت باعث پذيرش دين مسيحيت از طرف آنها شد.
بعد از حمله اعراب به ساحل آدریاتیک در سال 872 میلادی و عقب نشینی ناوگان امپراتوري، نارنتینه ها، حمله به آبهاي ونیز را آغاز كردند و باعث تعارضات و جنگ وستیزهایي با ایتالیایی ها در سال های 887 و 888 میلادی شد. ونيزي هاي در طول قرن هاي 10 و 11 بطور بيهوده ايي با آنها به جنگ پرداختند.
در سال 937، دزدان دريايي ايرلندي در كنار اسكاتلندي ها، وايكينگ ها، ولزي ها و پيكت ها(مردمان غير سلتي انگليس) به انگلستان حمله كردند. پادشاه انگلستان Athelstan آنها را واردار به عقب نشيني نمود.
دزدي اسلاوي ها در درياي سياه با غلبه دانماركي ها بر دژ آنها، آركونا در سال 1168خاتمه يافت. در قرن دوازدهم، سواحل غربی اسکاندیناوی توسط Curonians و Oeselians از طرف سواحل شرقي دریای بالتیک مورد حمله و غارت قرار گرفت .در قرون 13 و 14 دزدان دريايي مسيرهاي هانساتيك(اتحاديه اي از چند شهر در شما آلمان و كشورهاي همسايه در قرون وسطي) را مورد تهديد قرار داده و نزديك بود تجارت را بطور كلي نابود سازند. برادران ويكچوال اهل گوتلند كه با دزدان دريايي دولتي همكاري داشتند بعدها رو به دزدي دريايي آوردند. تا سال 1440 تجارت در درياي شمال و درياي سياه به علت وجود دزدان دريايي بسيار خطرناك بود.
اچ . توماس میلهورن به مردی انگلیسی به نام ویلیام موریس اشاره دارد که در سال 1241 محکوم به دزدی در دریا شد و اولين شخصي است كه به دار مجازات آويخته شده يا مثله شده است و اين امر حاکی از آن است که در زمان حکمراني شاه هنری سوم به اين جرم از منظر سختگيرانه ايي نگاه شده است.
یوشکونیک ها روسي دزدان دریایی بودند که شهرهای حاشیه رودخانه های کاما و ولگا را در قرن 14 میلادی مورد غارت و چپاول قرار مي دادند.
دز زمان رم شرقی(بيزانتيوم)، ماینوت ها (از خشن ترین مردم یونان) دزدان دریایی مشهوری به شمار می رفتند. ماینوت ها با این توجیه که سرزمین آن ها فقير است دزدي دريايي را به عنوان یک عمل قانونی در نظر گرفتند و این کار منبع در آمد اصلی آن ها به شمار می رفت. قربانیان اصلی ماینوت ها تركان عثمانی بودند، اما آنها به کشتی های کشورهای اروپایی نيز حمله مي كردند.
قبایل هاید و كلينجت ها که در امتداد سواحل جنوبي آلاسکا و در جزایر شمال غربی British Columbia (ايالاتي در بخش غربي كانادا، پيش از ميلاد) زندگي می کردند، از قدیم معروف به دزدان دریایی خشن و برده فروشي بودند که تا کالیفرنیا به غارت و چپاول می پرداختند.

•سواحل هندوستان
نمونه هايي از دزدي دريايي در وداها ذكر شده است. با اين وجود جالب ترين نمونه آن مربوط به زماني است كه به بهانه جنگ اين عمل صورت مي گرفته است. سلسله پادشاهي نوظهور در حجاز در قرن هفتم به منظور گسترش قلمرو اعراب، حمله به هند و خصوصا سند را دنبال مي كرد. به همين منظور خليفه بغداد در پي بهانه اي براي حمله به هند بود. بهانه اي كه آورده شد اين بود كه كشتي كه از سري لانكا بسوي بغداد در حركت بوده است در ميان كالاهاي گرانبهاي خود اقدام به حمل تعدادي برده زن كه از دِبال ربوده شده بودند نموده است. خليفه درخواست فديه نمود و پادشاه سند شاه داهير مدعي شد كه دزدان دريايي در كنترل او نيستند. اين بهانه دليل جنگ بين اعراب و سند شد. از قرن چهاردهم میلادی، دِکان (ناحیه جنوبی شبه جزیره هند ) به دو ناحیه مستقل تقسیم شد : از یک طرف شاه علاء الدين بهمن كه مسلمان بود، حكومت مي كرد و از طرفی دیگر پادشاهان هند در اطراف محل امپراتوری ویجایاناگارا حكومت مي كردند. لازمه جنگ های پیوسته و بدون وقفه، تجدید امکانات و سواره نظام های آماده و تازه نفس می بود که اين اسب ها از مسیر های دریایی از ایران و آفریقا وارد می شدند. در نتيجه این تجارت در معرض حملات و چپاول های مکرر از سوی باندهای رونق یافته دزدان دریایی مستقر در شهرهای ساحلی هند غربی قرار گرفت. يكي از آنها تيموجي بود كه از مقرر فرماندهي خود جزيره آنجاديپ هم اقدام به دزدي دولتي( دستگير نمودن تاجران اسب كه براي راجاي هاناور اسب تهيه مي كردند) و هم اقدام به دزدي دريايي با حمله به ناوگان تجاري كرالا كه به تجارت فلفل با گجرات مي پرداختند، مي نمود.
طی قرون شانزدهم و هفدهم میلادی دزدان دریایی اروپایی بطور مكرر بر ضد کشتی های مغولستان، مخصوصاً آنهایی که برای سفر حج در مسير مكه حركت مي كردند، اقدام به حمله نمودند. اوج اين حملات با تصرف كشتي بنام رحيمي توسط پرتغالي ها كه متعلق به مریم زمانی ملكه مغولستان بود بروز كرد و این کار منجر به اشغال شهر دامان ( از مستعمرات پرتغال در غرب هندوستان)توسط مغول ها شد.
در قرن هجدهم، دزد دولتي اهل بمبئي بنام كانهوجي انگره بر درياهاي بين مومبايي و گوا حكمراني مي كرد. او به ناوگان کشتیرانی بریتانیا حمله كرد و براین اصرار داشت که کشتی های شرکت هند شرقی در صورت کشتیرانی در آب های آن ها باید مالیات بپردازند.
در دوره ايي تعداد دزدان دريايي ماداگاسكار نزديك به هزار نفر مي شد. ايلي سنت ماري به محل مورد علاقه دزدان در قرن هفدهم و هجدهم تبديل شد. معروف ترين دزد دریایی ناخدا ميسون و افراد او هستند که ظاهرا سرزمين ها و مستعمرات آزاد واقع در شمال ماداگاسکار را در قرن 17 کشف نمودند. در سال 1694 در حمله غافلگير كننده ايي توسط بوميان جزيره نابود شد.
سواحل جنوبی خلیج فارس به سواحل دزدان دريايي شهرت یافت که غارتگران در آنجا پیاپی به ناوگان کشتیرانی خارجی حمله مي كردند و آنها را به ستوه آورده بودند. لشكركشي هاي نخستين بریتانیا برای محافظت از تجارت اقیانوس هند در Ras al-Khaimah منجر به جنگ ها و نبردهایی بر ضد آن قرار گاه ها و دیگر بندرگاهها در امتداد ساحل در سال 1819 شد.
توجه: بايد توجه كرد كه خليج فارس داراي سواحل شمالي( سواحل ايراني) و سواحل جنوبي (سواحلي كه متعلق به كشورهاي عربي چون عربستان صعودي، قطر، امارات است) است و نبايد فكر كرد كه ايرانيان مبادرت به دزدي دريايي مي نمودند تاكنون هيچ مدرك مستندي در اين رابطه وجود ندارد و اگر در جايي از دزدي ساحل نشينان خليج فارس و عمان سخن گفته شده است منظور همان سواحل جنوبي این دریا است. (امیر قائدی حیدری)

 
•شرق آسيا
از قرن سیزدهم میلادی به مدت 300 سال ، وُكو که در ژاپن مستقر بود کار خود را به عنوان دزد دريايي در شرق آسیا شروع کرد. دزدی دریایی در جنوب شرق آسیا با عقب نشنینی ناوگان خان مغول در چين، بعد از خیانت متحدين جاوه ایی آنها شروع شد( کسانی که امپراتوري ماجاپاهیت را بعد از سقوط مغول ها بنيان نهادند). آن ها قایق هاي جانك (قايق ته پهن چينى) را به کشتی بزرگ بادباني ترحیج می دادند. افسران نیروی دریایی جزيره دورافتاده، بیشتر از اهالی کانتن(در چین) و قبيله هوکین بودند و گروه های خود را نزدیک دهانه ی رودخانه ها، اساسا برای محافظت از خودشان مستقر می کردند. آن ها معمولا سربازان پیاده نظام خود را كه معروف به (لَنگ يا لَنون) بودند جهت تقويت استحكامات نظامي خود از بين مردم بومي به کار می گرفتند آنها با تكيه بر آموزش هاي عالي جنگجويي و مهارت های دریانوردی و كشتيراني که بیشتر در امتداد دهانه های جاوه و سوماترا صورت مي گرفت خود را از مرگ نجات می دادند. وحشيگري و قدرت يافتن آن ها همزمان با رشد قریب الوقوع تجارت ابريشم و ادويه از مسيرهاي دریایی شد.
با این وجود، قدرتمندترین ناوگان های دزدان دریایی در شرق آسیا، متعلق به دزدان دريايي چینی در طول سلسله ی mid-Qing بود. ناوگان دزدهای دریایی بطور فزاینده ایی در اوایل قرن نوزدهم قدرت یافت. تاثیرات دزدی های دریایی وسیع و گسترده براي اقتصاد چین بسيار زيان آور بود. آن ها به طرز حریصانه ایی تجارت چین را که در فوجیان و گوانگ دونگ رونق یافت بود و رشته حیاتی تجارت چین قلمداد می شد، مورد هدف قرار داده بودند. به مرور ناوگان دزدان دريايي شروع به استيلا يافتن بر روستاهاي ساحلي نمودند و بزور از آنها باج گرفته و به آنها ظلم و ستم مي كردنددر سال 1802 میلادی، زنگ ایی(Zheng Yi) ناوگان پسر عموی خود، کاپیتان زنگ کی (Zheng Qi) را به ارث برد. کسی که هنگام مرگش، براي ژنگ ایی بطور قابل توجهي نفوذ در دنیای دزدی دریایی فراهم آورد. زنگ ایی و همسرش ، زنگ ایی سائو (کسی که سرانجام فرماندهی اتحادیه دزدان دريايي را به ارث برد)، درسال 1804 ائتلاف دزدان دریایی تشکیل دادند که بالغ بر 10 هزار نفر را در خود داشت .ناوگان نظامي آنها شايد به تنهايي براي جنگيدن با نيروي دريايي پادشاه كافي مي بود. با این وجود، مسائلی چون قحطی و خشکسالی، جنگ با نیروی دریایی دولت و مشکلات داخلی، دزدان دریایی را در چین در دهه 1820 فلج کرد و آن ها هرگز نتوانستند به وضعیت ثابتي دست پيدا كنند.
ملوانان بوگیني سولاوس جنوبی(جزيره كوهستاني در اندونزي)، دزدان دریایی مشهوری نبودند و کسانی بودند که تا غرب سنگاپور و شمال فلیپین در جستجوی غنائم می رفتند. دزدان دریایی اورانگ لات کشتیرانی را در تنگه مالاگا و آب های اطراف سنگاپور کنترل می کردند، و دزدان دریایی مالایا و دریای دایاک از قرارگاه خود در بورنو به كشتي هاي عبوري از آب های بین سنگاپور و هنگ کنگ حمله مي كردند.
در سال 1855 نيروي دريايي ايالات متحده و نيروي دريايي سلطنتي با دزدان دريايي چين در جنگ موسوم به كولان (Kuhlan) مصاف كردند. ناوچه هاي جنگي ايالات متحده بنام هاي USS Powhatan و HMS Rattler ، هجده كشتي جانك چيني را نابود كردند و چهار نفر بازرگان اسير را نجات دادند. جانك هاي دزدان دريايي براي چند سالي به فعاليت هاي دزدي خود ادامه دادند تا در جنگ موسوم به افيون (Opium War) نيروي دريايي بريتانيا دوباره تعداد زيادي از آنها را نابود ساخت.

•اروپای شرقی
نمونه اي از حکومت دزدان دریایی در اروپا از قرن شانزدهم تا قرن هجدهم، زاپوريزين سيچ(Zaporizhian Sich) بود، که در جلگه ی دور دستی واقع شده بود و از دهقانان اکراینی گريخته از دست اربابان فئودال خود، یاغیان، مردمان بیچاره، و بردگان فراری از کشتی های پارويي ترکیه ایی و... تشكيل شده بود. دوردستی این مکان و جريان تند آب رودخانه دنيپر(دنپر) بطور موثری از آن جا در برابر حملات و هجوم های نیروهای دشمن محافظت می کرد. هدف اصلی و عمده ساکنان این محل که خود را قزاق مي نامیده اند، استقرار دولتی ثروتمند در سواحل دریای سیاه متعلق به امپراطوري عثماني و خان نشين جزيره كريمه بود. قزاق ها به رياست استنكا رازين(Stenka Razin) حتي به سواحل ايران هم تعرض می کردند .

•شمال آفريقا
دزدان دریایی بربری (به معناي وحشي)، دزدان دريايي و دزدان دولتي بودند که از سمت آفریقای شمالی(سواحل بربری)، بنادر تونس، تریپولی، الجزایر، Salé و بنادري در مراكش به كشتي هاي عبوري در غرب مديترانه در زمان جنگ های صلیبی و همچنين كشتي هايي كه در مسيرشان بسوي آسيا از اطراف آفريقا مي گذشتند، تا اوايل قرن نوزدهم حمله مي كرند. روستاها و شهرهای ساحلی ایتالیا، اسپانیا و جزایر مدیترانه غالبا از سوی آن ها مورد یورش و حمله قرار می گرفت. سواحل طولاني اسپانیا و ایتالیا بخاطر حملات آنها تقریبا بطور کامل خالي از سكنه شد، بعد از سال 1600 ميلادي دزدان دریایی بربری گاهی وارد آتلانتیك(اقيانوس اطلس) می شدند و نقاط دوردست شمالي مانند ایسلند را هم مورد غارت قرار مي دادند.
طبق گفته های رابرت دیویس، بین یک تا 1.25 میلیون اروپایی توسط دزدان دريايي بربری به اسارت و بردگی درآمده اند و به عنوان برده در آفریقای شمالی و امپراطوری عثماني، بین قرن های 16 و 19 میلادی فروخته شدند. مشهورترین کشتی دزدان دریایی بربری، کشتی های خيرالدين عثمان (Ottoman Hayreddin) و برادر بزرگتر او رئيس اُرك يا ريش قرمز(Oruc Reis يا Redbeard) ، رئيس تورگت (معروف به دراگت در غرب)، كورت اقلو( در غرب معروف به کورتاگلی)، رئيس كمال، رئيس صالح و رئيس كاكا مراد(Koca Murat Reis) بودند. تعداد کمی از دزدان دریایی بربری، از جمله جان جانسون هلندي و جان وارد انگليسي(رئيس يوسف) از دزدان دريايي دولتي بودند كه از دين مسیحیت به اسلام رو آورده بودند.
طبق بررسی که اخیرا از سوی دادگاه عالی ایالت متحده آمریکا به انجام رسید، ایالات متحده ی امریکا در رابطه با دستگیری و تصرف کشتی های دزدان دریایی بربری در مقام اسیران جنگ عنوان نموده است که این بررسی حاکی از آن است که اين دزدان به عنوان دزدان دريايي دولتي حداقل زير نظر بعضی از مخالفان دولت آن ها و يا کشورهای خودشان مشغول به غارتگري بوده اند.

•در دریای کارائیب
درسال 1523، گِرس مك نايت (Gareth McKnight) دو کشتی که خزانه و جواهرات ازتك(امپراطوري مكزيك) را از مکزیک به سمت اسپانیا حمل می کرد، تصرف کرد. دوره کلاسیک یا بزرگ دزدی دریایی در دریای کارائيب حدودا از زمان 1560 میلادی تا اواسط سال 1720 ادامه داشته است. دوره ایی که در آن دزدان دریایی بسیار موفق بودند بين سال هاي 1700 تا 1730 میلادی مي باشد. بسیاری از دزدان دریایی بعد از پایان يافتن جنگ هاي مربوط به جانشيني و كسب تاج و تخت سلطنت اسپانیا به دریای كارائيب وارد شدند. آنها در دریای کارائیب ماندند و بعد از مدت كوتاهي تبدل به دزد دريايي شدند. ديگران از جمله بوكانييرها در نيمه دوم قرن هفدهم وارد شدند و تلاش كردند از طريق کشاورزی و شکار در جزایر هيسپانیولا و جزایر مجاور آن زندگي خود را تامين كنند اما بواسطه حملات اسپانیایی ها تحت فشار قرار گرفتند و احتمالا در تامين زندگی دچار مشكل شدند و بسوي شغل و حرفه پرمنفعت تري روی آوردند. دزدی در دریای کارائیب برخاسته از تعارضات بين تجارت و مستعمره سازي قدرت هاي رقيب در اروپاي آن زمان شامل امپراطوري بريتانيا، اسپانيا، هلند، پرتغال و فرانسه است. بیشتر این دزدان انگلیسی، هلندی و فرانسوی بودند. به این دلیل كه اسپانیا بیشتر قسمت های دریای کارائیب را تحت سلطه و کنترل خود داشت، بسیاری از شهر ها و کشتی های مورد حمله وابسته به امپراطور اسپانیا در طول سواحل شرقی آمریکا و سواحل غربی آفریقا بودند. كشتي هاي هلندي در سال هاي 1623 تا 1638حدود 500 كشتي پرتقالي و اسپانيايي را تسخير كردند. از معروف ترین و مشهورترین پایگاه های دزدان دریایی نيو پراويدنس در کشور با هاما بين سال هاي 1715 تا 1725 میلادی، Tortuga كه در سال 1640 ايجاد شده بود و Port Royal بعد از سال هاي 1655، بودند. در میان مشهورترین دزدان دریایی کارائيب ادوارد تیچ ملقب به بلك برد، كاليكو جك راشام، گِرس مك نايت و از همه موفق تر بارسالوم رابرتز بود. بسياري از آنها توسط نيروي دريايي سلطنتي مورد پيگرد قرار گرفته، كشته يا اسير شدند و چندين جنگ بين دزدان و حاكمان مستعمره ها در زمين و دريا رخ داد.
دزدي براي چندين دهه از 1730 به بعد كاهش يافت اما دوباره در سال هاي 1810 از آبهاي آمريكا سربرآورد، اگرچه نتوانستند موفقيت و جسارتي چون گذشتگان از خود نشان دهند. در 25 سال اول قرن 19، نيروي دريايي ايالات متحده بطور مداوم با دزدان دريايي در كارائيب، خليج مكزيك و مديترانه درگير بود. حتي چندين كشتي جنگي مخصوص تنها براي اين كار ساخته شد. موفق ترين دزدان دريايي اين عصر جين لافيت و روبرتو كوفريسي بودند. كشتي هاي لافيت ابتدا در خليج مكزيك فعاليت مي كردند اما پايگاه كوفريسي، پورتو ريكو بود و در آنجا نقش رابين هود را در بين مردم پورتو ريكويي داشت. سرانجام او نيز در سال 1825 توسط كشتي نيروي دريايي بنام USS Grampus شكست خورده و دستگير شد. ايالات متحده براي تعقيب و دستگير كردن دزدان دريايي در سواحل بعضي جزاير نيرو پياده كرد. كوبا يكي از پايگاه هاي اصلي بشمار مي رفت اما در سال 1830 دزدي دريايي دوباره رو به افول گذاشت و نيروي هاي نظامي منطقه توجه خود را بر روي تجارت برده متمركز كردند.
در سال 1827 بريتانيا اعلام کرد كه مشاركت در تجارت برده، دزدي دريايي به حساب مي آيد و جرمي است كه مجازات آن مرگ است در پي آن از قدرت نيروي دريايي سلطنتي عليه تجارت برده استفاده شد و در حاليكه اين تجارت بيشتر توسط برزيل و كوبا ادامه مي يافت در آتلانيك در اواسط قرن 19 ميلادي ريشه كن شد.
بويسي سين يكي از دزدان دريايي بود كه در قسمت شمالي آمريكاي جنوبي فعاليت مي كرد. او و افرادش بين سالهاي 1947 تا 1956 كشتي هاي زيادي را غارت كرده و خدمه آنها را كشتند.

•آمريكاي شمالي
دزدي دريايي در سواحل آمريكاي شمالي تا اواخر 1870 ادامه يافت. دزدان كه قلمرو آنها درياي كارائيب بود اغلب جهت حمله به كرانه هاي شرقي ايالات متحده امروزي به سوي شمال حركت مي كردند. بطور حتم معروفترين آنها بلك برد است كه در جنوب آمريكا فعاليت كرده و به كشتي ها حمله مي نمود و حتي يكبار اقدام به محاصره چارلستون در جنوب كارولينا کرد . سپس در قرن نوزدهم و بعد از عصر طلايي دزدي دريايي، جين لافيت كه توسط بسياري، به علت ارتش و ناوگان نظامي كشتي هاي دزدان دريايي كه متعلق به او بود، به عنوان آخرين دزد دريايي بوكانيير شناخته مي شود و عمدتا در خليج مكزيك فعاليت مي كرد، قدرت را بدست گرفت. جين لافيت داراي چندين پايگاه جهت دزدي دريايي بود و تنها در ايالات متحده پايگاه هاي او لويزييانا و تگزاس بود. لافيت و افرادش در جنگ 1812 بنام جنگ نيواورلئان شركت داشتند و بعد از آن با كشتي هاي نيروي دريايي ايالات متحده و سرويس هاي مبارزه با قاچاق و اجراي قانون مالياتي جنگيدند سرانجام لافيت بعد از چندين جنگ و ستيز با نيروهاي دريايي ايلات متحده از آن منطقه بيرون رانده شد. در سال 1830 دزدي دريايي در خليج مكزيك به استثناء تجارت برده كه دزدي دريايي به حساب مي آمد، بسياركم شد. در سال هاي 1860 و در طول جنگ اصلاحات نيروي دريايي ايلات متحده در نبرد آنتون ليزاردو با شورشياني كه به شكل دزد دريايي و با حمايت دولت مكزيك فعاليت مي كردند جنگيد در سال 1870 دوباره ايالات متحده با دزدان دريايي مكزيكي در نبرد بوكا تيپاكان جنگيد. دزدان دريايي به شهر گويمس مكزيك حمله كرده و آنجا را تسخير نمودند و دارائي هاي افراد خارجي مقيم آنجا را غارت كردند و كنسولگري ايالات متحده در گويمس را مجبور ساختند زغال سنگ مورد نياز كشتي هاي بخار آنها را فراهم كند و بعد بسوي بوكا تيپاكان در سينالوا حركت كردند. نيروي اعزامي از طرف ايالات متحده به فرماندهي ويلارد اچ.برانسون جهت نابودي كشتي هاي دزدان دريايي شكل گرفت.

 
•تصورات عموم
در تصورات مدرن عامه، دزدان دريايي عصر كلاسيك بعنوان تيمي از افراد سركش و باهوش مي باشند كه خارج از قانون و محدوديت هاي بروكراسي زندگي مدرن، عمل مي كنند. همچنين اي نگونه نشان داده مي شود كه دزدان دريايي در هنگام حمله به يك كشتي جهت غارت و تسخير آن هميشه پرچم دزدان دريايي يا جولي راجرز( پرچمي سياه با نشان اسكلت سر انسان) را به اهتزار درمي آورند. جولي راجرز نامي سنتي براي پرچم دزدان دريايي اروپا و آمريكا است كه بعنوان سمبل دزد دريايي توسط فيلم سازان و اسباب بازي سازان بكار گرفته شده است.

 
•دموكراسي دزدان دريايي
برخلاف جوامع سنتي غرب در آن زمان، بسياري از دزدان دريايي نوع محدودي از دموكراسي را به اجرا مي گذاشتند. جوامع دزد دريايي مشابه بسياري از نظام هاي امروزي چون ايالات متحده از يك سيستم حزبي استفاده مي كردند. اولين سند موجود از شكل گيري جوامع اينچنيني روي كشتي دزدان دريايي مربوط به سال 1600 ميلادي است.
كاپيتان و سرسكاني هر دو توسط راي گيري خدمه انتخاب مي شدند و آنها نيز به نوبه خود ديگر افسران كشتي را به پست هاي مختلف منصوب مي كردند. كاپيتان دزدان دريايي اغلب جنگجوي نترس و خشني بود كه افراد مي توانستند به او اعتماد كنند و كمي بيشتر از يك مظهر قدرت سنتي بود كه بواسطه درايت حائز اين شرط است . با اين وجود هنگامي كه جنگي در كار نبود بطور حقيقي سر سكاني اختيارات امور را در دست داشت. بسياري از گروههاي دزدان دريايي در هرآنچه بدست مي آورند سهيم بودند و اگر دزدي در جنگ صدمه مي ديد ممكن بود كمك هايي نظير بيمه ازكارافتادگي يا پزشكي به او تعلق بگيرد.
مداركي امروز وجود دارد كه نشان مي دهد دزدان مقداري از پول بدست آورده را در صندوق مشتركي قرار مي دادند كه مورد استفاده آسيب ديدگان قرار مي گرفت. فهرست هاي موجود نشان دهند استاندارد پرداخت 600 دلار اسپانيايي قديم(معادل 156 هزار به نرخ ارز امروزي) غرامت براي از دست دادن يك پا و 100 دلار اسپانيايي قديم (26800 به نرخ امروز)براي از دست دادن يك چشم است. اغلب همه اين شرايط توسط دزدان دريايي مورد توافق قرار گرفته و بصورت مكتوب نوشته مي شد، اما اين نوشته ها مي توانست بعنوان سندي جهت اثبات اعمال غير قانوني آنها نيز باشد. اين دزدان به آساني طرد شدن از جوامع سنتي را قبول مي كردند، شايد بخاطر اينكه براحتي منافع مشترك خودشان را تشخيص مي دادند و مي دانستند با شرايطي كه دارند تنها در اين گروهها از آنها استقبال مي شود. بطور مثال 40 درصد از خدمه كشتي هاي دزدان دريايي از بين بردگان اسيري كه توسط دزدان آزاد شده بودند، تشكيل مي شد. چنين حركاتي در بين دزدان دريايي خيلي لطيف بود و شايد زندگي وحشيانه ي دزدان دريايي را كمي تلطيف مي كرد.

•گنج
با اينكه دزدان دريايي كشتي هاي زيادي را غارت مي كردند اما بندرت گنج هاي خود را زير خاك دفن مي كردند. اغلب گنج هايي كه دزديده مي شد عبارت بودند از غذا، آب، مشروبات الكلي، سلاح يا لباس. چيزهاي ديگري كه آنها مي دزديدند شامل وسايل خانه مانند قالب هاي صابون يا گاهي كه مي تواستند كشتي تصرف شده را نگاه دارند لوازمي مانند طناب ها و لنگرها بود ( فرقي نداشت كه وسايل مزبور را بفروشند يا براي خودشان نگاه دارند زيرا اين لوازم بهتر از خود كشتي بود). اقلام اين چينيني احتمالا بيش از اينكه براي فروش در آينده انبار شوند بطور ضروري مورد نياز بودند. بنابراين دليلي براي اينكه اين لوازم را دفن كنند وجود نداشته است. دزدان تمايل كمي به كشتن افرادي كه در كشتي هاي تصرف شده بودند، داشتند و اغلب مواقع اگر كشتي خود تسليم مي شد كسي را نمي كشتند زيرا اگر شهرت مي يافت كه دزدان دريايي زنداني نمي گيرند و همه را مي كشند، كشتي هاي مورد حمله بسختي مقاومت مي كردند و در نتيجه موفقيت براي هر دو طرف بسيار سخت و با تلفات زياد همراه بود. برعكس اگر مي دانستند كه در صورت مقاومت نكردند آزاد خواهند شد، كشتي ها براحتي تسليم مي شدند. در سند مكتوبي كه اين سياست را بخوبي نشان مي دهد 300 سرباز كاملا مسلح درون يك كشتي كه مورد حمله توماس تو قرار گرفته بودند بعد از جنگ مختصري تسليم شدند، و هيچكدام توسط افراد تو آسيب نديدند.

 
•پاداش ها
دزدان دريايي سيستم سلسله مراتبي را داشتند كه مشخص كننده اين بود كه پول هاي بدست آمده چگونه بايد بين آنها تقسيم شود. با اين وجود دزدان دريايي نسبت به افراد استخدامي در ديگر حوزه ها داراي تساوي طلبي بيشتري بودند. در واقع سر سكاني داراي سهم برابر با كاپيتان بود و حتي قدرت وتو كردن(رد كردن) دستورات او را داشت. بيشتر غنائم بصورت كالا و تجهيزات كشتي و داروهاي باارزش و گرانقيمت بود. قفسه پزشكي كشتي در هركجا قيمتي بين 300 تا 400 پوند يا به قيمت امروز ارزشي معادل 470 هزار دلار داشت. جواهرات از جمله غنائمي بودند كه زياد بدست مي آمد اما بعلت اينكه فروش آنها سخت بود و اينكه دزدان برخلاف عموم مردم در دنياي امروزي، اطلاع كمي از ارزش آنها داشتند، زياد مورد علاقه آنها نبود. نمونه اي از اين بي اطلاعي وجود دارد كه در آن رئيس دزدان الماس بزرگ با ارزشي را كه ارزشش بيشتر از يك مشت الماس ريز بود بعنوان سهم به يكي از خدمه خود داد. فرد مزبور با اين فكر كه فريب خورده است آن الماس را شكست تا با مقايسه آن(با يك مشت الماس ريز) بفهمد سهم او درست بوده يا نه!
پول اسپانيايي كه در ضرابخانه هاي مكزيك و سويل ضرب مي شد بعنوان ارز مورد قبول در تجارت در مستعمرات آمريكا كاربرد داشت. با اين وجود هنوز در هر مستعمره اي از واحدهاي پولي ديگر مانند پوند، شلينگ و پني جهت دفاتر حسابداري استفاده مي شد، در حاليكه پول همه كشورهاي فرانسه، اسپانيا، آلمان و پرتغال بعنوان واسطه مبادله استاندارد استفاده مي شد، در صورتيكه صادرات سكه نقره بريتانيا طبق قانون آن كشور ممنوع بود. از اواخر1730 كه نرخ مبادله بصورت استاندارد درآمد هر مستعمره، قانوني براي نرخ مبادله خود وضع نمود. يك دلار اسپانيولي در انگلستان ارزشي برابر 4.3 شيلينگ، در نيويورك 8 شيلينگ، در پنسيلوانيا 7.6 شيلينگ و در ويرجينيا 6.8 شيلينگ ارزش داشت. در قرن 18 ميلادي يك شلينگ انگلستان ارزش امروزي برابر 58 دلار داشت، بنابراين يك دلار اسپانيا در هر جايي ارزشي برابر 246 تا 465 دلار ارزش داشت. به همين شكل ارزش غنائم بدست آمده توسط دزدان دريايي بطور قابل توجهي وابسته به اين بود كه چه كسي و در كجا آنها را ثبت مي كرد.
يك ملوان ساده در پايين ترين رتبه به صلاحديد كاپيتان بخشي از غنائم را بدست مي آورد اما معمولا يك سهم دريافت مي كرد. بطور متوسط يك دزد انتظار دريافت سهمي برابر دستمزد ساليانه خودش از يك كشتي به غنيمت گرفته شده را داشت در حاليكه خدمه بيشتر دزدان موفق اغلب حداقل سهمي به ارزش 1000 پوند(1.17 ميليون دلار) در حرفه خود دريافت مي كردند. موردي كه در آن بيشتر از اين مبلغ نصيب كسي شد مربوط به تصرف كشتي از يك بازرگان هندي بدست كاپيتان توماس تو، در سال 1692بود. هر ملوان ساده روي كشتي او سهمي معادل 3000 پوند (3.5 ميليون دلار) رسيد و مسلما به افسران سهمي بيشتر رسيد و طبق توافق قبلي به كاپيتان 2.5 سهم مي رسيد. معلوم است كه اگر بجاي يك كشتي دو كشتي را تصرف مي كردند گاهي اين سهم تا دو برابر افزايش مي يافت.
در مقابل دستمزد يك ملوان ساده نيروي دريايي سلطنتي 19 شيلينگ در هر ماه بود كه بطور يكجا در پايان سفر و پس از انجام وظيفه پرداخت مي شد و تقريبا نصف اين مقدار در ناوگان تجاري پرداخت مي شد. با اين وجود افسران فاسد با بستن ماليات به دستمزد خدمه اضافه مبلغي براي درآمد خود كسب مي كردند و نيروي دريايي سلطنتي در آن زمان از نظر توجه به پرداخت دستمزد خوشنام نبود. از اين مقدار ماهيانه 6 شيلينگ بخاطر نگهداري بيمارستان گرينويچ و همين مقدار جهت كشيش، جراح و Chatham Chest كسر مي شد. پرداخت دستمزد 6 ماه بصورت يكجا مانع از دلسردي و ترك خدمت مي شد و اين همان دليل بي انگيزگي است كه درياسالار نيروي دريايي سلطنتي نلسون در سال 1803 نوشته است و پيشنهاداتي جهت ايجاد تغيير در آن داده است. او عنوان مي كند كه از سال 1793 بيش از 42 هزار دريانورد ترك خدمت كرده اند. تقريبا نيمي از خدمه نيروي دريايي سلطنتي را سربازان وظيفه( خدمت اجاري) تشكيل داده اند و اين عده نه تنها دستمزدي كمتر از نيروهاي داوطلب دريافت مي كنند بلكه آنها تاز مانيكه از خدمت سربازي مرخص نشوند بايد در كشتي بمانند و حتي در هنگام پهلوگرفتن كشتي در اسكله اجازه ترك كشتي و رفتن به ساحل را ندارند.

•مجازات
در طول قرون هفدهم و هجدهم ميلادي، هنگامي كه دزدان دريايي دستگير مي شدند، دادگاه ساده ايي تشكيل مي شد و به زندگي بسياري از آنها از طريق چوبه دار يا رقص مرگ(قفسه فلزي) خاتمه مي دادند. اجراي حكم در انظار عموم يكي از تفريحات آن زمان بود و مردم از همه جا براي ديدن آن مي آمدند، همانند امروز كه براي ديدن مسابقات ورزشي مي آيند. روزنامه ها تمايل زيادي به نوشتن جزئيات اجراي حكم مانند كلمات آخري كه مجرم بر زبان مي آورد و طلب آمرزش كشيش براي روح او و عذابي كه در لحظات آخر حلق آويز شدن مي كشيد، داشتند. در انگلستان بيشتر اين اجراي احكام در انظار عموم روي سكوي اعدام ساخته شده در River Thames در لندن برگزار مي شد. در مورد زنداني هاي مهمتر مانند فرمانده دزدان دريايي مجازات به چيزي فراتر از مرگ تبديل مي شد. بدن آنها درون قفس فلزي قرار داده مي شد(از قبل متناسب با اندازه فرد مزبور تهيه مي شد) و سپس آنرا در هوا معلق مي گذاشتندتا به مرور زمان جسم فرد فاسد و متلاشي شود( اين عمل زمان طولاني حدود دوسال طول مي كشيد). افرادي چون كاپيتان ويليام كيد، چارلز وين، ويليام فلاي و جك راشام به اين شكل مُردند.

دزدي دريايي با مجوز دولت (privateer or corsair)
شيوه كار آنها نيز مشابه دزدي دريايي معمولي است با اين تفاوت كه تحت نظر دولت يا بصورت حق الزحمه يا با استناد به پروانه‌ دستگير كردن‌ كشتي هاي ‌بازرگاني ‌دشمن ‌و غارت‌كردن‌ آنها (letter of marque) كه از طرف دولت يا حكومت سلطنتي وقت صادر شده است، اقدام به تصرف و غارت كشتي هاي تجاري متعلق به دشمن مي كنند. بطور مثال قانون اساسي ايالات متحد در سال 1787 مجلس اين كشور را مجاز به صدور مجوز دستگيري و غارت كشتي هاي تجاري دشمن و اقدامات تلافي جويانه نمود. اين مجوز(letter of marque) توسط كنوانسيون بين المللي به رسميت شناخته شده است و به اين معناست كه به لحاظ فني نمي توان اينگونه دزدها را ماداميكه به اهداف نامبرده شده در ماموريتشان حمله مي كنند، بعنوان دزدي دريايي متهم كرد. اين احتياط قانوني هميشه افراد مربوط را نجات نمي دهد، و اینکه فرد مزبور در مقام یک دزد دریایی در نظر گرفته شود یا یک مجري ماموريت دزدي دريايي قانونی، بستگي زيادي به اين دارد که افراد مورد حمله، تحت حفاظت كشور صادركننده مجوز اين ماموريت يا تحت حفاظت هدف مورد حمله قرار گرفته، باشند. مقامات اسپانيايي اينگونه دزدان دريايي خارجي را در حاليكه مجوز غارت كشتي هاي تجاري را به دور گردنشان مي انداختند اعدام مي كردند تا به اين ترتيب بر مردود بودن اين عمل از نظر خودشان تاكيد كرده باشند. بعلاوه بسياري از كورسر ها پا را فراتر از محدوده مجوز صادره گذاشته و به ناوگان كشتي هاي بازرگاني كشورهايي كه در صلح بودند نيز حمله مي كردند( توماس تو و ويليام كيد از اين نمونه دزدان بودند) و در نتيجه خود را در شمول كنوانسيون مبارزه با دزدي دريايي قرار مي دادند. با اين وجود چنين مجوزهايي پوششي را براي دزدي هاي دريايي آنها فراهم مي كرد، به اين شكل كه اموال غارت شده از كشتي هاي بي طرف يا دوست بعد از غارت كشتي هاي تجاري دشمن به آنها پرداخت خواهد شد.
مشهورترين كشتي هاي دزدان دريايي بربري در مديترانه كورسرهاي مالتي به فرماندهي اس تي جان تحت نظر امپراطوري عثماني و دانكيكرها تحت خدمت امپراطوري اسپانيا بودند. تنها در سال هاي 1626 تا 1634 دزدان دريايي دولتي 1499 كشتي را غارت و 336 كشتي ديگر را غرق كردند. از 1609 تا 1616 انگلستان 466 كشتي تجاري خود را در اثر اينگونه دزدي ها از دست داد و 160 كشتي بريتانيايي بين سالهاي 1677 تا 1680 توسط الجزايري ها تصرف شد. يكي از معروفترين دزدان دريايي دولتي سر فرانسيس دريك بود. حامي او ملكه اليزابت اول بود كه اثبات شده است رابطه آنها منافع زيادي براي انگلستان داشته است.
دزدان دريايي دولتي در قرون هفدهم و هجدهم درصد بالايي از كل نيروي هاي نظامي در دريا را تشكيل مي دادند. در طول جنگ 9 ساله، فرانسوي ها سياستي را در جهت تقويت دزدي دريايي دولتي اتخاذ كردند كه حملات جين بارت مشهور، به كشتي هاي هلندي و انگليسي معلول آن بود. انگلستان حدود 4000 كشتي تجاري خود را در طول جنگ از دست داد. در ادامه جنگ هاي مربوط به كسب تاج و تخت و جانشيني اسپانيا، حملات دزدان دريايي دولتي ادامه يافت و بريتانيا 3250 كشتي تجاري خود را از دست داد. در طول جنگ هاي مربوط به جانشيني در اتريش، بريتانيا 3238 كشتي تجاري و فرانسه 3434 كشتي تجاري را در مسير حركت بسوي بريتانيا از دست دادند.
در طول جنگ شاه جرج( شاخه اي از جنگ هاي صورت گرفته در شمال آمريكا جهت جانشيني اطريش)، تقريبا 36000 آمريكايي از قبل يا بعد از آن بعنوان دزد دريايي دولتي روي كشتي ها خدمت مي كردند. در زمان انقلاب آمريكا 55 هزار دريانورد آمريكايي بعنوان دزدان دريايي دولتي روي كشتي ها